Spøt og brakkesjuke
Den rare våren. Heimekontor og heimeskule. Det tyder at dei dyrebare timane eg har mellom 8.30 og 14 kvar dag kor eg er aleine, ikkje lenger eksisterer. Eg må finna meg i at det er andre her. Og for ein introvert er slikt galskap!
Nedstenging av har altså ført til at eg må vera saman med dei eg deler hus med heile tida. Heile døgeret. H E I L E D Ø G E R E T ! For ein introvert som meg så er det ikkje bare bare.
Det har vore utfordrande å driva heimeskule for to born som heller vil tilbake på skulen. Med ein i borneskulen og ein på ungdomsskulen, så har dei hatt ulike krav og ulike måtar å jobba på. Begge treng fagleg oppfølgjing og begge treng fysisk aktivitet.
I denne rare tida har eg spøta litt forskjellig, mest sokkar, men det har gått så utruleg treigt. Det krev mykje mental energi å driva heimeskule så eg har ikkje hatt korkje den fysiske energien til å spøta, eller den mentale kapasiteten til å konsentrera meg om spøtinga. Etter at skuledagen er over, så har eg vore i limbo og meir eller mindre bare eksistert. Skogen har vore den store redninga. Tur med Nanna, med resten av gjengen, eller berre aleine. Denne rare våren har me nytta skogen mykje meir enn me har gjort tidlegare.
Skogen er verkeleg gull verdt!
Og no er dei begge tilbake på skulen. Endeleg! Og lukkeleg mor som kan slappa av og samla energi til dei kjem heim etter endt skuledag.
